Sinema beni her zaman büyülemiştir. İnsanlığın macerasını ve oradan oraya sürüklenmesinin hikayesini anlatma gücü olduğu için. Gerçeği hayalleştirdiği ve neyin gerçek olup olmadığını sorgulatacak vizyonu olduğu için. İnsan hakkındaki böylesine derinlemesine düşünce tarzı bana oldukça yakın. Zira kıyafetleri asla onu giyen insanlardan ve onların hikayelerinden ayrı olarak göremem. Bana soracak olursanız giyim asla yalnızca bir kumaştan ibaret olmadı. Daha çok bizim nasıl biri olduğumuzu açıklar, arzularımıza nasıl şekil verdiğimizi ve hayatta olmamızın nihai anlamını barındırır. Bu yüzden kendi koleksiyonlarımı her zaman sinematografinin günümüze birer yansıması gibi hayal ettim. Eklektik, uyumsuz, hatta insanı ve onun başkalaştırma yeteneğini kutsallaştıran bir hikaye sürüsü gibi.
“Exquisite” kampanyası benim sinemaya ve onun en büyük üstadlarından biri olan Stanley Kubrick’e olan saygımı ifade ediyor. Sinemanın hayat yaydığı, onu büyüttüğü ve sinemanın o içinden çıkılmaz düğümün büyüsünü diğerlerinden daha iyi yayan felsefi bir film yapımcısı. Ben hep Kubrick’in o çok farklı konuları ele alabilme kapasitesine hayran kalmışımdır. Onun deneyselliği olabilecek tüm tanımlamaların ve sınırlamaların ötesine geçiyor. Her filmi gerçekten de pek çok insanın içine işliyor. Distopya dünyası parodi ile birleşiyor, dramalar komediye dönüşüyor, korku filmleri sanki birer psiko-felsefi incelemeye, gerçeklik hissi ise tekinsizliğe dönüşüyor. Bu yüzden Kubrick gerçekten de özünde bir janr heykeltıraşı ve zamanın ötesinde bir janrlar-ötesi bir yönetmen. Onun bu anlamları ve sınırları aşan, tanımlamaları darma dağın eden hikaye yaratma yeteneği bende her zaman derin bir ilham kaynağı olmuştur.
Bir sinemasever olarak, Kubrick’in filmlerini yeniden ele aldım ve onun kışkırtıcı yaklaşımını sınırlarına kadar zorladım. Onun eserlerini yıkıp yeniden inşa etme özgürlüğü ve kendi yaratıcı süreçlerim ile Kubrick’in eserlerini benimsedim. Onları yeniden anlamlandırarak kendi tarzımla çoğalttım. Eskimiş bir adidas elbiseyi kısa yoldan Viktorya dönemi kostümüne çevirerek Barry Lyndon senaryosunda yeni bir karaktere çevirdim. Doksanlı yılların başında Madonna’nın giydiği Laure Whitcomb imzalı elbise ise, The Shining filmindeki gotik sahnelere bire bir uyuyordu. Eyes Wide Shut’ın o esrarengiz ve gizemli ritüeli, şehvetli burjuvazi incileriyle süslenmiş kürklü bir venüsü kucaklıyordu. Dahası doksanların ayakkabıları, Clockwork Orange karelerinde birer lezzet patlaması yaratıyordu. Son olarak ise rüya gibi olan tül dantelli bir gece elbisesi, 2001: A Space Odyssey filminde Discovery One’ın distopik uzayına atılıyordu. Bu durumsalcı oyun tarihsel planlara, referanslara ve deneyimlere karışıyordu. Geçmiş kendini bugüne taşıyor, herşey birer hiçliğe veya bambaşka bir şeylere dönüşebiliyor. Tıpkı Kubrick’in şaheserindeki kemiğin bir uzay gemisine dönüşmesi gibi.
“Exquisite” ile daha önce yapmış olduğum zarif ve kabalığı birbirine katmaya devam ettim. Ancak bu sefer Kubrick’in temel prensipleriyle tutarlı ve sinerjik olacak şekilde. Seçilmiş olan sahnelerde sanki Nietzche, Kant ve Freud sokaktan geçen insanlarla konuşuyormuş gibi hissediyorum. Hayatın anlamına dair olan en büyük sorular popüler kültür imgelerine dönüşüyordu. Anlam hakkındaki karmaşık başkalaşımlar bir anda tecrübe olarak Kabul görüyordu. İkonik ve sembolik olarak sofistike olan her şey popüler kültürde bir yansımaya sahip olabiliyor. Kubrick’i seçme sebeplerinden biri de buydu aslında. Onun yarattığı şeyler bizim kolektif hayal gücümüzün birer parçası. Kubrick kutsal sayılabilecek bir vizyonerliğe sahip olduğundan ortaya koyduğu işlerin tamamı Sistin Şapeli, Kayalıklar Bakiresi veya Simpsonlar gibi kolayca ayırt edilebilir. Onun imgelerini yeni bir anlamsal düzlemde manipüle etmek ise Mona Lisa tablosuna sızmak gibiydi. Ayrıca sunmuş olduğu ilham ve empati yalnızca kurgusal sinematografik makine ile mümkündü.
Bu süreç benim işim için çok önemli bir çok önemli bir değişikliğe yol açtı, kıyafetler sonunda hayata daha yakın bir hale geri döndü. Kıyafetler oldukça hayalperest bir şekilde fonksiyonel protezlere dönüştü ve bunu bir hikaye anlatmak için yaptılar. Parçalanan, büyülenen, işkence eden ve yakan bir hikaye. Çünkü bu tüm insanların içerisinde bulunan hikayenin ta kendisi. Stanley Kubrick de bunu oldukça iyi biliyordu. Ayrıca, onu kostüm tasarımı tarihinde tartışmasız bir yıldız olarak selamlayan bazı sahneleri tekrar gözden geçirme davetimi kabul eden çok sevdiğim bir arkadaşım olan Milena Canonero. Onun bu projedeki varlığı benim için çok değerli bir hediye.
Kaynak:Gucci
